แววตาจุนฮเวตอนนี้เหมือนหมาป่าจ้องตะครุบเหยื่อไม่มีผิด
หลังจากที่เหยื่อตัวดีตอบคำถามด้วยการเงียบ
จุนฮเวจึงคิดเองเออเองว่าจินฮวานจะไม่ว่าอะไรถ้าหากเขาทำตัวรุ่มร่ามสักหน่อย
แผ่นหลังบางสัมผัสกับผืนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
คนตัวเล็กหอบหายใจปรือตามองคนที่ตามมาคร่อมทับ เจ้าเด็กโง่คิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกแปลกๆตรงช่วงล่าง
แค่จูบของจุนฮเวมีอิทธิพลต่อเขามากขนาดนี้เลยหรือ จินฮวานรู้สึก.. รู้สึกว่านี่เหมือนจะเป็นครั้งแรก
และจินฮวานก็รู้สึก.. ว่านี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรก ที่เกิดความปั่นป่วน
แต่เขาก็ไม่มีเวลามารื้อฟื้นความรู้สึกอะไรตอนนี้หรอก
คนตัวโตกว่าโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้คนใต้ร่างจะตอบโต้กลับไปได้ดีกว่าเดิม
“อ..จุนเน่..” หัวใจกำลังสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ
จินฮวานได้แต่หอบหายใจ หลับตาลงรับสัมผัสที่ไล่ลงมาจากสันกราม ต้นคอ และไหปลาร้า มันเชื่องช้าและอ่อนโยนจนต้องยอมไปหมดทุกอย่าง
มือใหญ่ลูบวนแถวต้นขาผ่านกางเกงนอน ก่อนจะแยกขาทั้งสองออกกว้างอีกเพื่อแทรกตัวแนบชิดขึ้น
กลิ่นครีมอาบน้ำเดียวกันบนตัวจินฮวานหอมกว่าปกติ และเสียงหอบหายใจข้างหูตอนนี้มัน..ทำให้จุนฮเวอึดอัด
“อือ ว่าไงครับ?”
“เรารู้สึกแปลกๆ..ยังไงไม่รู้ อือ อ..อย่า
มันจั๊กจี้” จินฮวานย่นคอหนีหมาป่าที่เอ่ยกระซิบชิดหู
และพอรู้ว่าเขาจั๊กจี้ตรงนั้นก็ยิ่งได้ใจ จุนฮเวขบติ่งหูพร้อมพ่นลมหายใจอุ่น
กดจูบไล่ลงมาเรื่อยๆจนร่างเล็กรู้สึกร้อนวูบวาบและเกร็งไปหมด
ฮือ จุนฮเวนิสัยไม่ดีเลย
จุนฮเวร้ายกาจมากด้วย
“หมายถึงแปลกๆตรงนี้ น่ะเหรอ?” จินฮวานสะดุ้งเมื่อมือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหว
แล้วเค้นคลึงจนมันตื่นตัวเต็มที่ สีหน้าของจินฮวานตอนนี้มันทำให้จุนฮเวลอบเลียริมฝีปาก
ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในใจว่าต้องอดทนไว้
แต่เสื้อแขนยาวสีขาวตัวโคร่งที่ล่นตกเห็นไหล่ขาวมันทำให้อดใจให้ก้มลงไปฝากรอยจางๆไม่ไหว
“อะ! อา..เรา..”
จินฮวานเข้าใจแล้ว
ว่าทำไมไอ้พระเอกในหนังมันชอบเรื่องพวกนี้นักหนา มันรู้สึกดี อืมใช่.. รู้สึกดีเกินไป
คนตัวเล็กนอนหอบหายใจและจิกมือจิกเท้ากับผ้าปูที่นอน คำพูดที่อยากพูดถูกกลืนหายไปหมด
มันเหลือเพียงเสียงครางน่าอายในตอนที่จุนฮเวเร่งจังหวะรูดส่วนแข็งขืนของเขาใต้กางเกงนอน
จินฮวานปรือตาสบกับอีกคนครู่หนึ่ง หัวใจสั่นเพราะอีกคนมองมาเหมือนอยากกลืนกินเขาไปทั้งตัว
เราแลกจูบกันอีกครั้ง จุนฮเวจับมือเล็กทั้งสองข้างที่กำผ้าปูที่นอนแน่นมาโอบรอบคอเอาไว้
แล้วเลื่อนมาคลอเคลียซอกคอหอมโดยที่มือทำหน้าที่ไม่ตกบกพร่อง เรียกเสียงครางกระเส่าและสัมผัสการจิกบนไหล่กว้าง
“ตอนนี้รู้สึกยังไง” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางค่อยๆหยุดการขยับมือ
นักเรียนของเขาจึงคำรามอย่างขัดใจแล้วส่งมือไปหวังจัดการต่อให้เสร็จ แต่คนที่ไวกว่าก็เป็นกูจุนฮเวอยู่ดี
ชายหนุ่มรวบข้อมือทั้งสองไว้ในมือเดียว จัดการดึงกางเกงนอนและชั้นในน่ารำคาญของอีกฝ่ายให้พ้นทาง
เรียวขาขาวที่เคยมีโอกาสเห็นในบางส่วนแต่ไม่หมดเปลือกแบบนี้เรียกรอยยิ้มมุมปาก
จุนฮเวเลื่อนสายตาขึ้นไปเรื่อยๆอย่างละเอียด เฝ้าดู, หลงใหล ราวกับจินฮวานเป็นยิ่งกว่างานศิลปะ
ยิ่งกว่าเพลงทุกเพลงที่ชอบมาเรียงร้อยต่อกัน
เสื้อเลิกเปิดขึ้นเห็นหน้าท้องขาวๆที่เคลื่อนขึ้นลงเพราะจังหวะการหายใจ
มันดูนุ่มนิ่มจนอยากกัดให้เป็นรอยสิ้นดี .. หัวไหล่ขาวกับไหปลาร้าที่มีรอยฟัน
และ..
“จินฮวาน ตอบ”
ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะแรงอารมณ์กำลังหงุดหงิดกับการถูกปล่อยให้ค้างเติ่ง
“เรารู้สึกดี ช่วย..เรา..อื้อ”
บางที จินฮวานเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการเป็นคนพูดออกไปตามที่ใจคิดทุกอย่างจะเป็นเรื่องดีจริงหรือไม่
ร่างเล็กหายใจแรงขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสตรงช่องทางหลัง กัดริมฝีปากตัวเองจนคนโตกว่าต้องโน้มตัวลงมาประทับจูบเบาๆให้ผ่อนคลาย
แล้วเอ่ยกระซิบ “จำความรู้สึกนี้ไว้”
หน้าผากชนหน้าผาก คลึงนิ้วมือเบาๆ
“อะ..อา”
“จำว่านายรู้สึกอย่างนี้ .. ได้กับฉันคนเดียว”
และกดนิ้วเข้ามา
“อ๊า!..จุนเน่ มันเจ็บ”
คนตัวเล็กนิ่วหน้าเมื้อก้านนิ้วยาวแทรกเข้ามาช้าๆ จินฮวานหลับตากัดริมฝีปาก
จิกเล็บลงไปบนไหล่หลังกว้างอย่างไม่กลัวว่าจุนฮเวจะเจ็บหรือเปล่า
“ไม่งอแงสิ”
คนตัวสูงยืดตัวขึ้นมามองเด็กดื้อที่หอบหายใจแรงพร้อมส่งมือไปปรนเปรอส่วนหน้าต่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าท่าทางเจ้าเด็กโง่ตอนแผ่นตัวหลังไม่ติดเตียงทั้งที่เสื้อผ้าส่วนบนยังอยู่มันจะเซ็กซี่ขนาดนี้ ม่านน้ำตาบางก่อตัวขึ้น ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ความเจ็บเมื่อเรียวนิ้วจึงเพิ่มจังหวะเร็วขึ้น
“จุนเน่..อือ.. จะเอาเข้ามา..จริงเหรอ..” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นกับคำถามแสนตรงไปตรงมาของร่างที่บิดเร่าบนเตียง
หึ ก็นะ จินฮวานดูรู้เรื่องพวกนี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ก็อดเอ่ยแซวไม่ได้อยู่ดี
“รู้มากจัง นายเคยแอบดูหนังโป๊เหรอ?”
“จะบ้าเหรอ อ๊ะ! ตรง..นั้น อื้อ!” ร่างเล็กดิ้นพล่านจนต้องจับล็อกไว้แล้วงอนิ้วเข้าหาจุดกระสันพร้อมเร่งมือรูดรั้งส่วนหน้าที่พร้อมปลดปล่อย
จุนฮเวจะยิ้มล้อไหมถ้าจินฮวานจะบอกว่ารู้สึกดีมากในตอนที่หันไปสบตากัน
และความรู้สึกทุกอย่างจะลอยตัวขึ้น
“เรา อืม!.. จะไม่ไหว อา..” พร้อมกับการกระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาเต็มมือหนา
จินฮวานหลับตาหอบหายใจเหมือนผ่านการวิ่งรอบสนามมา และถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงวิ่งอย่างเต็มใจและ--อืม
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง.. ถึงจินฮวานจะไม่รู้ว่าการมีคนอื่นมาทำให้ กับช่วยตัวเองมันจะต่างกันมากน้อยแค่ไหน แต่วันนี้มันก็สอนให้เขาเรียนรู้อะไรหลายอย่าง
ได้รู้ว่าจูบของจุนฮเวมันร้ายกาจแค่ไหน หรือการใช้นิ้วกับข้างหลังมันก็รู้สึกดีไม่แพ้กับข้างหน้า
และ ได้เห็นสีหน้าและแววตาของจุนฮเวอย่างที่ไม่เคยเห็น อย่างเช่นตอนนี้
ตอนที่จุนฮเวโน้มตัวมาคลอเคลียกับจมูกของเขา
แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ต้องกลืนน้ำลายนั่นน่ะ
“พอดีว่าไม่ได้พกถุงยางมา”
“...”
“ไว้คราวหน้า จะสอนลึกกว่านี้แล้วกัน”
จุนฮเวที่เป็นสีน้ำเงินดูเป็นน้ำเงินที่เข้มขึ้นไปอีกในเวลานี้
หัวใจจินฮวานสั่นไหวไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน
อืมใช่ จินฮวานชอบจุนฮเวมากเลยทีเดียว
- - - - - - - - -
เชื่อมะว่าถ้าจุนเน่มีถุงยางก็ไม่กล้าทำไรเด็กเรา นายมันร้ายแบบคูล หึ
เราห่างหายจากการเขียนncไปนาน ขอโทษด้วยนะหากไม่ฟิน ฮือๆ
เป็นยังไงกลับไปเมนต์บอกในเด็กดี้หน่อยน้า เติมพลังให้เราหน่อยๆ
