#เด็กโง่จินฮวาน 13th เราเรียนรู้

              

               แววตาจุนฮเวตอนนี้เหมือนหมาป่าจ้องตะครุบเหยื่อไม่มีผิด หลังจากที่เหยื่อตัวดีตอบคำถามด้วยการเงียบ จุนฮเวจึงคิดเองเออเองว่าจินฮวานจะไม่ว่าอะไรถ้าหากเขาทำตัวรุ่มร่ามสักหน่อย

 แผ่นหลังบางสัมผัสกับผืนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ คนตัวเล็กหอบหายใจปรือตามองคนที่ตามมาคร่อมทับ เจ้าเด็กโง่คิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกแปลกๆตรงช่วงล่าง แค่จูบของจุนฮเวมีอิทธิพลต่อเขามากขนาดนี้เลยหรือ จินฮวานรู้สึก.. รู้สึกว่านี่เหมือนจะเป็นครั้งแรก และจินฮวานก็รู้สึก.. ว่านี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรก ที่เกิดความปั่นป่วน

แต่เขาก็ไม่มีเวลามารื้อฟื้นความรู้สึกอะไรตอนนี้หรอก คนตัวโตกว่าโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้คนใต้ร่างจะตอบโต้กลับไปได้ดีกว่าเดิม

“อ..จุนเน่..” หัวใจกำลังสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ จินฮวานได้แต่หอบหายใจ หลับตาลงรับสัมผัสที่ไล่ลงมาจากสันกราม ต้นคอ และไหปลาร้า มันเชื่องช้าและอ่อนโยนจนต้องยอมไปหมดทุกอย่าง มือใหญ่ลูบวนแถวต้นขาผ่านกางเกงนอน ก่อนจะแยกขาทั้งสองออกกว้างอีกเพื่อแทรกตัวแนบชิดขึ้น กลิ่นครีมอาบน้ำเดียวกันบนตัวจินฮวานหอมกว่าปกติ และเสียงหอบหายใจข้างหูตอนนี้มัน..ทำให้จุนฮเวอึดอัด

“อือ ว่าไงครับ?”  

“เรารู้สึกแปลกๆ..ยังไงไม่รู้ อือ อ..อย่า มันจั๊กจี้” จินฮวานย่นคอหนีหมาป่าที่เอ่ยกระซิบชิดหู และพอรู้ว่าเขาจั๊กจี้ตรงนั้นก็ยิ่งได้ใจ จุนฮเวขบติ่งหูพร้อมพ่นลมหายใจอุ่น กดจูบไล่ลงมาเรื่อยๆจนร่างเล็กรู้สึกร้อนวูบวาบและเกร็งไปหมด

ฮือ จุนฮเวนิสัยไม่ดีเลย จุนฮเวร้ายกาจมากด้วย

“หมายถึงแปลกๆตรงนี้ น่ะเหรอ?” จินฮวานสะดุ้งเมื่อมือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหว แล้วเค้นคลึงจนมันตื่นตัวเต็มที่ สีหน้าของจินฮวานตอนนี้มันทำให้จุนฮเวลอบเลียริมฝีปาก ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในใจว่าต้องอดทนไว้ แต่เสื้อแขนยาวสีขาวตัวโคร่งที่ล่นตกเห็นไหล่ขาวมันทำให้อดใจให้ก้มลงไปฝากรอยจางๆไม่ไหว  

“อะ! อา..เรา..”

จินฮวานเข้าใจแล้ว ว่าทำไมไอ้พระเอกในหนังมันชอบเรื่องพวกนี้นักหนา มันรู้สึกดี อืมใช่.. รู้สึกดีเกินไป คนตัวเล็กนอนหอบหายใจและจิกมือจิกเท้ากับผ้าปูที่นอน คำพูดที่อยากพูดถูกกลืนหายไปหมด มันเหลือเพียงเสียงครางน่าอายในตอนที่จุนฮเวเร่งจังหวะรูดส่วนแข็งขืนของเขาใต้กางเกงนอน

จินฮวานปรือตาสบกับอีกคนครู่หนึ่ง หัวใจสั่นเพราะอีกคนมองมาเหมือนอยากกลืนกินเขาไปทั้งตัว เราแลกจูบกันอีกครั้ง จุนฮเวจับมือเล็กทั้งสองข้างที่กำผ้าปูที่นอนแน่นมาโอบรอบคอเอาไว้ แล้วเลื่อนมาคลอเคลียซอกคอหอมโดยที่มือทำหน้าที่ไม่ตกบกพร่อง เรียกเสียงครางกระเส่าและสัมผัสการจิกบนไหล่กว้าง

“ตอนนี้รู้สึกยังไง” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางค่อยๆหยุดการขยับมือ นักเรียนของเขาจึงคำรามอย่างขัดใจแล้วส่งมือไปหวังจัดการต่อให้เสร็จ แต่คนที่ไวกว่าก็เป็นกูจุนฮเวอยู่ดี  ชายหนุ่มรวบข้อมือทั้งสองไว้ในมือเดียว จัดการดึงกางเกงนอนและชั้นในน่ารำคาญของอีกฝ่ายให้พ้นทาง

เรียวขาขาวที่เคยมีโอกาสเห็นในบางส่วนแต่ไม่หมดเปลือกแบบนี้เรียกรอยยิ้มมุมปาก จุนฮเวเลื่อนสายตาขึ้นไปเรื่อยๆอย่างละเอียด เฝ้าดู, หลงใหล ราวกับจินฮวานเป็นยิ่งกว่างานศิลปะ ยิ่งกว่าเพลงทุกเพลงที่ชอบมาเรียงร้อยต่อกัน

เสื้อเลิกเปิดขึ้นเห็นหน้าท้องขาวๆที่เคลื่อนขึ้นลงเพราะจังหวะการหายใจ มันดูนุ่มนิ่มจนอยากกัดให้เป็นรอยสิ้นดี .. หัวไหล่ขาวกับไหปลาร้าที่มีรอยฟัน และ..

“จินฮวาน ตอบ”

ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะแรงอารมณ์กำลังหงุดหงิดกับการถูกปล่อยให้ค้างเติ่ง

“เรารู้สึกดี ช่วย..เรา..อื้อ”

บางที จินฮวานเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการเป็นคนพูดออกไปตามที่ใจคิดทุกอย่างจะเป็นเรื่องดีจริงหรือไม่ ร่างเล็กหายใจแรงขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสตรงช่องทางหลัง กัดริมฝีปากตัวเองจนคนโตกว่าต้องโน้มตัวลงมาประทับจูบเบาๆให้ผ่อนคลาย แล้วเอ่ยกระซิบ “จำความรู้สึกนี้ไว้”

หน้าผากชนหน้าผาก คลึงนิ้วมือเบาๆ

“อะ..อา”

“จำว่านายรู้สึกอย่างนี้ .. ได้กับฉันคนเดียว”

และกดนิ้วเข้ามา

“อ๊า!..จุนเน่ มันเจ็บ” คนตัวเล็กนิ่วหน้าเมื้อก้านนิ้วยาวแทรกเข้ามาช้าๆ จินฮวานหลับตากัดริมฝีปาก จิกเล็บลงไปบนไหล่หลังกว้างอย่างไม่กลัวว่าจุนฮเวจะเจ็บหรือเปล่า 

“ไม่งอแงสิ”

คนตัวสูงยืดตัวขึ้นมามองเด็กดื้อที่หอบหายใจแรงพร้อมส่งมือไปปรนเปรอส่วนหน้าต่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าท่าทางเจ้าเด็กโง่ตอนแผ่นตัวหลังไม่ติดเตียงทั้งที่เสื้อผ้าส่วนบนยังอยู่มันจะเซ็กซี่ขนาดนี้ ม่านน้ำตาบางก่อตัวขึ้น ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ความเจ็บเมื่อเรียวนิ้วจึงเพิ่มจังหวะเร็วขึ้น

“จุนเน่..อือ.. จะเอาเข้ามา..จริงเหรอ..” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นกับคำถามแสนตรงไปตรงมาของร่างที่บิดเร่าบนเตียง หึ ก็นะ จินฮวานดูรู้เรื่องพวกนี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ก็อดเอ่ยแซวไม่ได้อยู่ดี

“รู้มากจัง นายเคยแอบดูหนังโป๊เหรอ?”

“จะบ้าเหรอ อ๊ะ! ตรง..นั้น อื้อ!” ร่างเล็กดิ้นพล่านจนต้องจับล็อกไว้แล้วงอนิ้วเข้าหาจุดกระสันพร้อมเร่งมือรูดรั้งส่วนหน้าที่พร้อมปลดปล่อย จุนฮเวจะยิ้มล้อไหมถ้าจินฮวานจะบอกว่ารู้สึกดีมากในตอนที่หันไปสบตากัน

และความรู้สึกทุกอย่างจะลอยตัวขึ้น

 “เรา อืม!.. จะไม่ไหว อา..” พร้อมกับการกระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาเต็มมือหนา 

  จินฮวานหลับตาหอบหายใจเหมือนผ่านการวิ่งรอบสนามมา และถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงวิ่งอย่างเต็มใจและ--อืม มันเป็นอย่างนี้นี่เอง.. ถึงจินฮวานจะไม่รู้ว่าการมีคนอื่นมาทำให้ กับช่วยตัวเองมันจะต่างกันมากน้อยแค่ไหน แต่วันนี้มันก็สอนให้เขาเรียนรู้อะไรหลายอย่าง ได้รู้ว่าจูบของจุนฮเวมันร้ายกาจแค่ไหน หรือการใช้นิ้วกับข้างหลังมันก็รู้สึกดีไม่แพ้กับข้างหน้า และ ได้เห็นสีหน้าและแววตาของจุนฮเวอย่างที่ไม่เคยเห็น อย่างเช่นตอนนี้

ตอนที่จุนฮเวโน้มตัวมาคลอเคลียกับจมูกของเขา แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ต้องกลืนน้ำลายนั่นน่ะ

“พอดีว่าไม่ได้พกถุงยางมา”

“...”

“ไว้คราวหน้า จะสอนลึกกว่านี้แล้วกัน”

จุนฮเวที่เป็นสีน้ำเงินดูเป็นน้ำเงินที่เข้มขึ้นไปอีกในเวลานี้ หัวใจจินฮวานสั่นไหวไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน

อืมใช่ จินฮวานชอบจุนฮเวมากเลยทีเดียว

-  -  -  -  -  -  -  -  - 

เชื่อมะว่าถ้าจุนเน่มีถุงยางก็ไม่กล้าทำไรเด็กเรา นายมันร้ายแบบคูล หึ 

เราห่างหายจากการเขียนncไปนาน ขอโทษด้วยนะหากไม่ฟิน ฮือๆ 

 เป็นยังไงกลับไปเมนต์บอกในเด็กดี้หน่อยน้า เติมพลังให้เราหน่อยๆ